Nr 11. Sculetur me /MzS e Br soli, Coro ed Orchestra/

SPONSA: [Sa]
Sculetur me osculo oris sui;
quia meliora sunt ubera tua vino, fragrantia unguentis optimis.
Oleum effusum nomen tuum; ideo adolescentulae dilexerunt te.
Indica mihi, quem diligit anima mea, ubi pascas,
ubi cubes in meridie,
ne vagari incipam post greges sodalium tuorum.
FILIAE JERUSALEM: [FJ]
Si ignoras te, o pulcherrima inter mulieres, egredere,
et abi post vestigia gregum,
et pasce haedos tuos juxta tabernacula pastorum.
SPONSUS: [Ss]
Pulchrae sunt genae tuae sicut turturis;
collum tuum sicut monilia.
Murenulas aureas faciemus tibi, vermiculatas argento.
Sa: Fasciculus myrrhae dilectus meus mihi;
inter ubera mea commorabitur.
Ss: Ecce tu pulchra es, amica mea! Ecce tu pulchra es!
Oculi tui columbarum.
Sa: Ecce tu pulcher es, dilecte mi, et decorus!
Lectulus noster floridus;
Ss: Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.
Sa: Sicut malus inter ligna silvarum,
sic dilectus meus inter filios.
Laeva ejus sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me.
Ss: Adjuro vos, filiae Jerusalem, per capreas cervosque camporum,
ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam,
quoadusque ipsa velit. /CC – Cantio I/

OBLUBIENICA: [Oa]
Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!
Bo miłość twa przedniejsza od wina. Woń twych pachnideł słodka,
olejek rozlany – imię twe, dlatego miłują cię dziewczęta.
O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz
swe stada, gdzie dajesz im począć w południe,
abym się nie błąkała wśród twych towarzyszy.
CÓRKI JEROZOLIMSKIE: [CJ]
Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,
pójdź za śladami trzód
i paś koźlęta twe przy szałasach pasterzy.
OBLUBIENIEC: [Oc]
Śliczne są lica twe wśród wisiorków,
szyja twa wśród korali.
Wisiorki zrobimy ci złote z kuleczkami ze srebra.
Oa: Mój miły jest mi woreczkiem mirry
wśród piersi mych położonym.
Oc: O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak piękna,
oczy twe jak gołębice!
Oa: Zaiste piękny jesteś, miły mój, o jakże uroczy!
Łoże nasze z zieleni.
Oc: Jak lilia pośród cierni, tak przyjaciółka ma pośród dziewcząt.
Oa: Jak jabłoń wśród drzew leśnych,
tak ukochany mój wśród młodzieńców.
Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie.
Oc: Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól:
Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej,
póki nie zechce sama.

Nr 12. In vino veritas /S solo e Gruppo da camera/

In vino veritas. /Proverbia/

W winie prawda.

Nr 13. Vox dilecti mei /MzS e Br soli, Coro ed Orchestra/

Sa: Vox dilecti mei; ecce iste venit,
En dilectus meus loquitur mihi:
Ss: Surge, propera, amica mea, columba mea, formosa mea, et veni.
ficus protulit grossos suos; vineae florentes dederunt odorem suum.
Surge, amica mea, speciosa mea, et veni:
ostende mihi faciem tuam, sonet vox tua in auribus meis;
vox enim tua dulcis, et facies tua decora.
FJ: Capite nobis vulpes parvulas
quae demoliuntur vineas; nam vinea nostra floruit.
Sa: In lectulo meo, per noctes, quaesivi quem diligit anima mea;
tanui eum, nec dimittam,
donec introducam illum in domum matris meae,
et cubiculum genitricis meae.
Ss: Adjuro vos, filiae Jerusalem, per capreas cervosque camporum,
ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam,
donec ipsa velit. /CC – Cantio I/

Oa: Cicho! Ukochany mój! Oto on! Oto nadchodzi!
Miły mój odzywa się i mówi do mnie:
Oc: Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma i pójdź!
Drzewo figowe wydało związki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną.
Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma i pójdź!
ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos!
Bo słodki jest głos twój, i twarz pełna wdzięku.
CJ: Schwytajcie nam lisy, małe lisy,
co pustoszą winnice, bo w kwieciu są winnice nasze.
Oa: Na łożu mym nocą szukałam umiłowanego mej duszy,
pochwyciłam go i nie puszczę,
aż go wprowadzę do domu mej matki,
do komnaty mej rodzicielki.
Oc: Zaklinam was, córki jerozolimskie, na gazele, na łanie pól:
Nie budźcie ze snu, nie rozbudzajcie ukochanej,
póki nie zechce sama.

Nr 14. Habent omnia /S solo e Gruppo da camera/

Habent omnia tempora sua. /Proverbia/

Wszystko ma swój czas.

Nr 15. Quae est ista /MzS e Br soli, Coro ed Orchestra/

FJ: Quae est ista quae ascendit per desertum
sicut virgula fumi ex aromatibus myrrhae, et thuris,
et universi pulveris pigmentarii?
Ss: Quam pulchra es, amica mea! Quam pulchra es!
Sicut vitta coccinea labia tua, et eloquium tuum dulce.
Sa: Donec aspiret dies, et inclinentur umbrae,
vadam ad montem myrrhae, et ad collem thuris.
Ss: Tota pulchra es, amica mea, et macula non est in te.
Vulnerasti cor meum, soror mea, sponsa;
vulnerasti cor meum in uno oculorum tuorum,
et in uno crine colli tui.
Quam pulchrae sunt mamme tuae, soror mea sponsa!
Pulchriora sunt ubera tua vino,
Favus distillans labia tua, sponsa;
mel et lac sub lingua tua;
Hortus conclusus soror mea, sponsa,
hortus conclusus, fons signatus.
Sa: Surge aquilo; et veni, auster;
perfla hortum meum, et fluant aromata illius.
Veniat dilectus meus in hortum suum,
et comedat fructum pomorum suorum.
Ss: Veni in hortum meum, soror mea, sponsa;
messui myrrham meam cum aromatibus meis;
comedi favum cum melle meo; bibi vinum meum cum lacte meo.
Ss:/Sa:/FJ: Comedite, amici, et bibite;
et inebriamini, carissimi. /CC – Cantio II/

CJ: Kim jest ta, co się wyłania z pustyni
wśród słupów dymu, owiana wonią mirry i kadzidła,
i wszelkich wonności kupców?
Oc: O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jakże piękna!
Jak wstążeczka purpury wargi twe i usta twe pełne wdzięku.
Oa: Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie,
pójdę ku górze mirry, ku pagórkowi kadzidła.
Oc: Cała piękna jesteś, przyjaciółko moja, i nie ma w tobie skazy.
Oczarowałaś me serce, siostro ma, oblubienico,
oczarowałaś me serce jednym spojrzeniem twych oczu,
jednym paciorkiem twych naszyjników.
Jak piękna jest miłość twoja, siostro ma, oblubienico,
o ileż słodsza jest miłość twoja od wina,
Miodem najświeższym ociekają wargi twe, oblubienico,
miód i mleko pod twoim językiem,
Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico,
ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym.
Oa: Powstań wietrze północny, nadleć, wietrze z południa,
wiej poprzez ogród mój, niech popłyną jego wonności!
Niech wejdzie miły mój do swego ogrodu
i spożywa jego najlepsze owoce!
Oc: Wchodzę do mego ogrodu, siostro ma, oblubienico;
zbieram mirrę mą z moim balsamem; spożywam plaster
z miodem moim; piję wino moje wraz z mlekiem moim.
Oc:/Oa:/CJ: Jedzcież, przyjaciele, pijcie,
upajajcie się, najdrożsi!

Nr 16. Mensura omnium /S solo e Gruppo da camera/

Mensura omnium rerum optima. /Measure is treasure.
Urticae proxima saepe rosa est. /Proverbia/

Przysłowie to stare: we wszystkim mieć miarę.
Nie ma róży bez kolców.

Nr 17. Ego dormio /MzS e Br soli, Coro ed Orchestra/

Sa: Ego dormio, et cor meum vigilat.
Vox dilecti mei pulsantis:
Ss: Aperi mihi, soror mea, amica mea
Sa: Pessulum ostii mei aperui dilecto meo;
at ille declinaverat, atque transierat;
quaesivi, et non inveni illum; vocavi, et non respondet mihi.
Adjuro vos, filiae Jerusalem,
si inveneritis dilectum meum, ut nuntietis ei quia amore langueo.
FJ: Qualis est dilectus tuus ex dilecto,
o pulcherrima mulierum?
Qualis est dilectus tuus ex dilecto, quia sic adjurasti nos?
Sa: Dilectus meus candidus et rubicundus; electus ex millibus.
Venter ejus eburneus, distinctus sapphiris.
Guttur illius suavissimum, et totus desiderabilis.
FJ: Quo abiit dilectus tuus, o pulcherrima mulierum?
quo declinavit dilectus tuus? et quaeremus eum tecum.
Sa: Dilectus meus descendit in hortum suum aromatum,
ut pascatur in hortis, et lilia colligat.
Ss: Pulchra es, amica mea, suavis,
et decora sicut Jerusalem;
FJ: Viderunt eam filiae, et beatissimam praedicaverunt;
reginae et concubinae, et laudaverunt eam:
Quae est ista quae progreditur quasi aurora consurgens,
pulchra ut luna, electa ut sol,
terribilis ut castorum acies ordinata? /CC – Cantio IV/

Oa: Ja śpię, lecz serce me czuwa:
Cicho! Oto miły mój puka!
Oc: Otwórz mi, siostro moja, przyjaciółko moja
Oa: Otworzyłam ukochanemu memu,
lecz ukochany mój już odszedł i znikł;
Szukałam go, lecz nie znalazłam; wołałam go, lecz nie odpowiedział.
Zaklinam was, córki jerozolimskie:
jeśli umiłowanego mego znajdziecie, cóż mu oznajmicie? Że chora jestem z miłości.
CJ: Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych,
o najpiękniejsza z niewiast?
Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, że nas tak zaklinasz?
Oa: Miły mój śnieżnobiały i rumiany, znakomity spośród tysięcy.
Tors jego – rzeźba z kości słoniowej, pokryta szafirami.
Usta jego przesłodkie i cały jest pełen powabu.
CJ: Dokąd odszedł twój umiłowany, o najpiękniejsza z niewiast?
W którą zwrócił się stronę miły twój, byśmy go wraz z tobą szukały?
Oa: Miły mój zszedł do swego ogrodu, ku grzędom balsamicznym,
aby paść stado swoje w ogrodach i zbierać lilie.
Oc: Piękna jesteś przyjaciółko moja, jak Tirsa, ponętna,
wdzięczna jak Jeruzalem,
CJ: Podziwiają ją dziewczęta i zwą ją szczęśliwą,
królowe i nałożnice ją wysławiają:
Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza,
piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce,
groźna jak zbrojne zastępy?

Nr 18. Sapiens est /S solo e Gruppo da camera/

Sapiens est, qui tacere novit. /No wisdom like silence. /Proverbia/

Milczenie jest złotem.

Nr 19. Veni, dilecte mi /MzS e Br soli, Coro ed Orchestra/

Sa: Descendi in hortum nucum,
ut viderem poma convallium,
et inspicerem si floruisset vinea, et germinassent mala punica.
FJ: Quam pulchri sunt gressus tui in calceamentis, filia principis!
Juncturae femorum tuorum sicut monilia
quae fabricata sunt manu artificis.
Venter tuus sicut acervus tritici vallatus liliis.
Duo ubera tua sicut duo hinnuli, gemelli caprae.
Collum tuum sicut turris eburnea.
Ss: Quam pulchra es, et quam decora, charissima, in deliciis!
Statura tua assimilata est palmae, et ubera tua botris.
Dixi: Ascendam in palmam, et apprehendam fructus ejus;
et grunt ubera tua sicut botri vineae,
et odor oris tui sicut malorum.
Sa: Guttur tuum sicut vinum optimum, dignum dilecto meo
ad potandum, labiisque et dentibus illius ad ruminandum.
Ego dilecto meo, et ad me conversio ejus.
Mane surgamus ad vineas;
videamus si floruit vinea,
si flores fructus parturiunt, si floruerunt mala punica:
ibi dabo tibi ubera mea.
Laeva ejus sub capite meo, et dextera illius amplexabitur me.
Ss: Adjuro vos, filiae Jerusalem,
ne suscitetis, neque evigilare faciatis dilectam,
donec ipsa velit.
Sa:/Ss:/FJ: Mane surgamus ad vineas… /CC – Cantio V/

Oa: Zeszłam do ogrodu orzechów,
by spojrzeć na świeżą zieleń doliny,
by zobaczyć, czy rozkwita krzew winny, czy w kwieciu są już granaty.
CJ: Jak piękne są twe stopy w sandałach, księżniczko!
Linia twych bioder jak kolia,
dzieło rąk mistrza.
Brzuch twój jak stos pszenicznego ziarna okolony wiankiem lilii.
Piersi twe jak dwoje koźląt, bliźniąt gazeli.
Szyja twa jak wieża ze słoniowej kości.
Oc: O jak piękna jesteś, jakże wdzięczna, umiłowana, pełna rozkoszy!
Postać twoja wysmukła jak palma, a piersi twe jak grona winne.
Rzekłem: Wespnę się na palmę, pochwycę gałązki jej owocem brzemienne.
Piersi twe niech mi będą jako grona winne,
a tchnienie twe jak zapach jabłek.
Oa: Usta twoje jak wino wyborne,
które spływa mi po podniebieniu, zwilżając wargi i zęby.
Jam miłego mego i ku mnie zwraca się jego pożądanie.
O świcie pospieszmy do winnic,
zobaczyć czy kwitnie winorośl,
czy pączki otwarły się, czy w kwieciu są już granaty:
tam ci dam miłość moją.
Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie.
Oc: Zaklinam was, córki jerozolimskie
na cóż budzić ze snu, na cóż rozbudzać umiłowaną,
póki nie zechce sama?
Oa:/Oc:/CJ: O świcie pospieszymy do winnic…

Nr 20. Diem vesper /S solo e Gruppo da camera/

Diem vesper commendat.
/Praise day at night, and life at the end. /Proverbia/

Życie chwali się po śmierci, dzień po zachodzie słońca.

Nr 21. Et nunc, reges /MzS e Br e S soli, Coro, Gruppo da camera ed Orchestra/

FJ: Quae est ista quae ascendit de deserto,
deliciis affluens, innixa super dilectum suum? /CC – Cantio VI/
• Et nunc, reges, intellegite:
erudimini, qui judicatis terram. /Ps.2/
Sa: Pone me ut signaculum super cor tuum,
ut signaculum super brachium tuum, quia fortis est ut mors dilectio,
lampades ejus lampades ignis atque flammarum.
Ego murus, et ubera mea sicut turris,
ex quo facta sum coram eo, quasi pacem reperiens.
Ss: Vinea mea coram me est.
Quae habitas in hortis, amici auscultant;
fac me audire vocem tuam. /CC – Cantio VI/
• Tempus fugit, aeternitas manet. /Proverbia/
Et nunc, reges, intellegite:
erudimini, qui judicatis terram. /Ps.2/

CJ: Kim jest ta, co się wyłania z pustyni,
opływająca w rozkosze, wsparta na oblubieńcu swoim?
• A teraz, królowie, zrozumcie,
nauczcie się, sędziowie ziemi!
Oa: Połóż mnie jak pieczęć na twoim sercu,
jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak śmierć potężna jest miłość,
żar jej to żar ognia.
Murem jestem ja, a piersi me są basztami,
odkąd stałam się w oczach jego jako ta, która znalazła pokój.
Oc: Oto przede mną winnica moja, moja własna.
O ty, która mieszkasz w ogrodach, druhowie słuchają twego głosu;
o daj mi go usłyszeć!
• Czas ucieka, wieczność czeka.
A teraz, królowie, zrozumcie,
nauczcie się, sędziowie ziemi!

[Wybór tekstów – Miłosz Bembinow]